برش های عرضی ذهن 

این جمله که انسان وجود دارد، جواب به این سوال نیست که آیا انسان هست یا نیست، بلکه جواب به این سوال است که ماهیت انسان چیست، بنابراین وجود داشتن به لفظ دیگر همان در موقعیت بودن (etre en situation) است، یعنی رابطه مشخص متقابلی با جهان و با دیگر موجودات ذیشعور برقرار کردن.

هایدگر؛ آدمی بی آنکه بخواهد و یا آگاه از زادن خویش باشد، پا به عرصه وجود می گذارد و از لحظه تولد من اجتماعیش شکل می گیرد، به اعتبار سارتر، هیچکس نمی تواند در جهان نباشد، از آنروکه به جهان آمده است، پناه بردن به گرمخانه درون یا دور افتاده ترین خلوتها باز هم بودن در جهان است، یعنی آدمی ناگزیر از بودن است، اما سارتر علت نهایی چرا بودن، انسان را هماند فلاسفه ماتریالیسم که چرا بودن ماده را مسکوت می گذارند، مسکوت می گذارد، چنانچه ایده آلستیها در این نقطه به بن بست می رسند …