توضیحی مختصر از متن فایل  :

مقدمه

تنها چند عبارت از كتاب تازه‌اي كه از وان گوگ انتشار يافته است نقل مي‌كنم. و آن مجموعة نامه‌هائي است كه او به دوستش وان را پارد، نقاش ديگر هلندي نوشته است.

در يكي از نامه‌ها مي‌نويسد : «من و شما يك خصيصة مشترك داريم و آن اين است كه انگيزه‌هاي خود را در قلب مردم مي‌جوئيم. و يك چيز مشترك ديگر نيز در ميان ما هست و آن تمرين كردن از روي نمونه‌هاي زنده است، از روي واقعيت.»

او كه مي‌خواست ترجمان زندگي مردم ساده باشد، در خطاب به آنها مي‌گويد:‌ «وظيفة هنر نقاشي آن است كه روشنائي وجود شما را در جهان برپا كند.» و باز مي‌نويسد : «انسان‌ها را به كجا مي‌خواهم رهبري كنم؟ به سوي فضاي آزاد و مرامي كه مي‌خواهم به آنها تبليغ نمايم چيست؟ اين است: اي انسان‌ها بيائيد تا در راه مقصود خود، وجود خود را وقف كنيم، كار بكنيم با تمام قلبمان، و دوست بداريم آنچه را كه دوست مي‌داريم.»

ساده ترين زندگي‌ها را زندگي روستائيان مي‌دانست، و بدين جهت بيش از همه به آنان دلبسته بود. مي‌نويسد:‌ «چه خوب است كه زمستان باشد، توي برف. و پائيز چه خوب است كه زمستان باشد، توي برف. و پائيز چه خوب است، در برگ‌هاي زرد. و چه خوب است كه زمستان باشد، توي برف. و پائيز چه خوب است، در برگ‌هاي زرد. و چه خوب است تابستان، در گندمزارهاي رسيده؛ و بهار چه خوب است، لاي علفها. آدم در ميان دروگرها و زنهاي دهقان باشد؛ در تابستان زير آسمان، در زمستان زير دودكش سياه، و بداند كه هميشه اينطور بوده و هميشه همينطور خواهد بود»…

«عقيدة من اين است كه يك زن روستائي زيباتر از يك «خانم» است، زن روستائي با آن دامن و ارخالق آبي رنگش، پوشيده از گرد و خاك وصله دار، كه فرسودگي و باد و آفتاب، در آن هزار ريزه كاري ايجاد كرده‌اند؛ ولي همين زن، آن لباس زرق و برق دار «خانم» را بر او بپوشانيد، اصليت خود را از دست مي‌دهد.»

«اگر يك تابلو كه دهقاني را نقاش كرده، بوي روغن سوخته، بوي دود، بوي بخار سيب زميني آب پز از آن متصاعد شود، اين خوب است. اين نا سالم نيست كه طويله بوي كود مي‌دهد. اين خوب است. خاصيت طويله همين است. اگر مزرعه بوي خوشة رسيده، يا بوي سيب زميني، يا بوي فضله يا پهن مي‌دهد، اين در واقع طبيعي و سالم است. خصوصاً براي شهرنشين‌ها ديدن اين تابلوها لازم است. ضرورتي ندارد كه تصوير يك روستائي را آدم عطر آگين بكشد.» و به دنبال آن مي‌آورد: «درست است كه من غالبا در بدبختي به سر مي‌برم؛ با اين حال، نوعي هنجار و تعادل آرام و خالص در وجود من است. من موضوع نقش‌ها و طرح‌هاي خود را در فقيرترين كلبه‌ها پيدا مي‌كنم، و در كثيف ترين كومه‌ها، و با جاذبه‌اي مقاومت ناپذير به جانب آن مكان‌ها رانده مي‌شوم…»

و دوستش وان راپارد، خاطرة‌خود را از وان گوگ پس از مرگ او چنين بيان مي‌كند: «ادراك او از زندگي و از هنر، عظيم و فارغ از خودخواهي بود. از اين جهت نيز رعب انگيز و زيبا بود. اينكه سرانجام كار او به شوريدگي كشيد، نه براي آن بود كه مي‌بايست بر ضد عدم تفاهم ديگران و يا حقارت و كوته بيني ديگران به نبردبپردازد، و نه براي آن بود كه تصوراتش دربارة عظمت، به ناكامي برخورد كرده بود؛ نه، علت اينها نبود. علت در خارج از وجود او قرار نداشت، در خود او بود. آنچه ونسان طالب آن بود يك هنر عظيم بود، و نبرد سهمناكي كه او براي دست يافت به آن در پيش گرفته بود، هر هنرمندي را از پاي درآورد.»

«من تصور مي‌كنم كه هيج طبيعتي نمي‌توانست در برابر اين كشش عاطفي و عصبي كه هر لحظه آمادة پاره شدن بود مقاومت ورزد.»

همان احساسي كه وان گوگ در نامه‌هايش كرده، تا حد زيادي روشنگر محتواي آثار اوست و خوب مي‌نمايد كه چرا اين نقاش بي سر و سامان هلندي توانسته است تا اين پايه در دوران بعد از خود، در سراسر دنيا نفوذ بگذارد؛ زندگي‌اش نه كمتر از اثرش.

وان گوگ بيان كنندة عميق انسانيت انسان است؛ بي هيچ خود نمائي، بي هيچ منت گذاردن، با كمال خضوع و بي لحظه‌اي آرام گرفتن. و خود اعلام مي‌دارد كه در عين رنج، لذتي وصف ناپذير از آن مي‌برده و در واقع محكوم به اين لذت و اين رنج هر دو بوده. جز اين كاري نمي‌توانسته است بكند. مانند كشتي‌هاي مغناطيس زده مي‌بايست تا به كوه بربخورد.

اولين شاهكار وان گوگ

ونسان وان گوگ نخستين شاهكار خود را در سن سي و دو سالگي خلق كرد. او به منظور آمادگي براي كشيدن اين نقاشي،‌ سراسر يك زمستان را به طراحي و تهية نقاشي‌هاي كوچكي از روستاييان سخت كوش وقانع ناحية فقيرنشيني كه خود در آنجا زندگي مي‌كرد ‌گذراند. وان گوگ به برادرش تئو نوشت: «با مشاهدة مداوم زندگي روستايي در تمام ساعات روز به قدري مجذوب آن شده‌ام كه به ندرت به موضوع ديگري مي‌انديشيم.» وان گوگ با يك خانواده روستايي به نام د گروت (De Ceroot) آشنا شد. كلبة دود گرفتة‌ آنها با سقف گالي پوش الهام بخش وان گوگ شد و تصميم گرفت تابلويي بزرگ‌تر و مهم تر از هر آنچه تا آن زمان كشيده بود بيافريند.

حالت سحر آميز شعلة كم نور چراغي كه به فضاي تيرة داخل كلبه خانوادة د گروت روشنايي مي‌بخشيد، وان گوگ را مجذوب خود كرد. اين شعله، اشياء و افراد درون كلبة تاريك را كه وان گوگ سعي مي‌كرد با رنگ تسخير كند، قابل رؤيت مي‌ساخت. با چشماني خيره به نور ضعيف شعله،‌ شاهد لحظات زندگي دوستانش نيز بود. همانجا تصميم گرفت كه تمام افراد خانوادة د گروت را زير نور چراغ به دور ميز و در مقابل ديسي از سيب‌ زميني‌هاي آب پز نقاشي كند.

وان گوگ براي به خاطر سپردن چگونگي حركات و اعمال و حالات د گروت‌ها، طرح‌هاي متعددي از آنها كشيد. خانوادة د گروت با دوست نقاش خود صبور بودند و در تمام مدت زمستان به او اجازه دادند تا ساعاتي از روز را، كه از كار فارغ و در حال استراحت بودند، از آنها نقاشي و شب‌ها از آنها طراحي كند. سرانجام زماني رسيد كه وان گوگ حس كرد مي‌تواند به كمك حافظة خود آنها را نقاشي كند.

1-3 رنگ هاي خاكي و سفيدهاي رنگي

وان گوگ در توصيف يكي از تابلوهاي مطالعات رنگ روغني خود گفته است: «با خاك نقاشي شده»‌ و اين احساسي است كه از تابلو استنباط مي‌شود. اما در واقع، برخي از رنگدانه‌هايي كه او از آنها استفاده مي‌كرد، رنگ‌هاي خاكي ناميده مي‌شوند و از خاك، سنگ، و رسوبات معدني به دست مي‌آيند. وان گوگ قبلاً نقاشي‌هاي هلندي قرن هفدهم را كه در آنها اغلب از رنگ‌هاي خاكي تيره با مختصري از رنگ سفيد استفاده مي‌شد بررسي كرده بود. او مي‌خواست نقاشي‌هايش مانند آن تابلو باشند.

در واقع بيشتر رنگ‌هاي سفيدي كه در تابلوي سيب زميني خورها ديده مي‌شود سفيد نيستند. اگر سفيد خالص مي‌بودند در آن اتاق تيره (به دليل كنتراست متقابل) بيش از حد روشن به چشم مي‌آمدند، حال آنكه اين خاكستري روشن است كه سفيد به نظر مي‌رسد، چون روشن ترين رنگ در تابلو است. وان گوگ تنها براي نشان دادن برق اشياء از كمي رنگ سفيد استفاده كرده است.

بزرگ تر ازمعمول نشان دادن افراد

وان گوگ تابلوي سيب زميني خورها را در اتاق خواب كوچكي كه ازسرايدار كليساي كاتوليك محل به عنوان كارگاه اجاره كرده بود كشيد. خودش در اتاق كوچك‌تر زير شيرواني مي‌خوابيد. كارگاه او تقريباً به تاريكي اتاقي بود كه در تابلو ديده مي‌شد. هنگامي كار در كارگاه، هر وقت به چگونگي جزئيات موضوع نياز پيدا مي‌كرد، بوم خود را زير بغل مي‌زد و با عجله به سوي كلبة د گروت‌ها مي‌رفت.

در اين تابلو دست و پاي د گروت‌ها بلندتر از اندازة طبيعي نشان داده شده است. اگر تمام افراد اين خانوادة نشسته به دور ميز مي‌ايستادند، به غول‌هاي عظيمي تبديل مي‌شدند. وان گوگ با بلندتر نشان دادن دست و پاي اين دهقانان مهربان قصد داشته به آنان منزلت ببخشد، همانند شيوه‌اي كه نقاشان قديمي براي نشان دادن پيكره‌هاي قديسين به كار مي‌بردند. وان گوگ در نشان دادن اعضاي چهرة آنان نيز اغراق كرده است تا بر قدرت دروني آنها تأكيد كند. اين دهقانان تنومند، علاقه و محبت خود را به يكديگر بدون كلام ابزار مي‌كرده‌اند.